ΤΣΙΠΟΥΡΑ εναντίον ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ

Η μουρμούρα το πιο συνηθισμένο ψάρι της ελληνικής αμμουδιάς, αποτελεί ένα εύκολο αλλά καχύποπτο θήραμα για αυτό τον λόγο και χρησιμοποιούνται πιο λεπτά εργαλεία, μικρότερης διαμέτρου πετονιές, μακριά παράμαλλα γύρω στην 1 οργιά, αγκίστρια τύπου Aberdeen από νούμερο 2 έως και 7 και καλάμια παραβολικά με λεπτή μύτη για να διαπιστώνονται και τα πιο ευαίσθητα τσιμπήματα.

Η τσιπούρα είτε θα αρπάξει με μιας το δόλωμα και θα τινάξει μέχρι το κρίκο του καλαμιού τον ειδοποιητή ή θα σφυρίξουν τα λυμένα φρένα του μηχανισμού μας, οπότε σε αυτή τη περίπτωση χρειάζεται άμεσο κάρφωμα είτε θα παίξει μαζί του μέχρι να αποφασίσει να καταπιεί το δόλωμα. Στη περίπτωση που δεν καρφωθεί το ψάρι με την πρώτη, δεν μαζεύουμε τη πετονιά αλλά αφήνουμε το δόλωμα εκεί που το αφήσαμε από το πρώτο αποτυχημένο κάρφωμά μας.


Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η τσιπούρα θα ξαναπάει μέχρι να αποφασίσει να το πάρει για τα καλά στο στόμα της, οπότε και επαναλαμβάνουμε το κάρφωμα εφόσον είμαστε σίγουροι ότι το ψάρι έχει το δόλωμα στο στόμα του.

Η μουρμούρα από την άλλη, πολλές φορές είτε δοκιμάζει το δόλωμα ρουφώντας το χωρίς να το καταπιεί είτε το τραβά το δόλωμα ερχόμενο προς τα έξω, δηλαδή προς εμάς. Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται υπομονή μέχρι να πάρει το ψάρι το δόλωμα, αφήνοντας το παιχνίδι με το δόλωμα για αυτό και δεν χρειάζεται βιασύνη με το πρώτο τσίμπημα να καρφώνουμε το ψάρι νομίζοντας ότι το πιάσαμε. Όταν διαπιστώνουμε πως χαλαρώνει η πετονιά μας τότε μαζεύοντας τα μπόσικα και αφού του δώσουμε λίγο χρόνο να παίξει λίγο ακόμα η μουρμούρα με το δόλωμά μας, τότε και μόνο καρφώνουμε.

Έχει τύχει πολλές φορές και ειδικά σε περιόδους που τα ψάρια είναι διστακτικά και άκρως καχύποπτα με τις δολωμένες αρματωσιές μας να καρφώνουμε με το καλάμι μας αέρα, νομίζοντας πως έχουμε συλλάβει το ψάρι, ενώ αυτό ουσιαστικά παίζει με το δόλωμά μας.


Το σωστό timing για να καρφώσουμε το ψάρι έρχεται σιγά - σιγά με τη διαρκή παρατήρηση και την πείρα που αποκτάει ο caster.

Όταν έχουμε συλλάβει μία τσιπούρα να περιμένουμε αρκετά κεφαλώματα, τα οποία τα γλυτώνουμε - αποφεύγουμε δηλαδή τον κίνδυνο να μας κοπεί το παράμαλλο, αφού έχουμε προρρυθμίσει τα φρένα του μηχανισμού μας έτσι ώστε να μην κοντράρουμε το ψάρι διαρκώς αλλά και να μην του αφήνουμε μπόσικα γιατί έτσι θα καταφέρει, ιδίως οι μεγάλες τσιπούρες ,να μασήσει τη πετονιά μας.

Ειδικά όταν το ψάρι το φέρουμε λίγα μέτρα από την απόχη μας ή την ακτή να περιμένουμε πάντα το τελευταίο της αλλά δυνατό κεφάλωμα, εκεί λοιπόν, χρειάζεται δούλεμα με τα φρένα, τα φρένα μας να μην είναι τελείως σφιχτά ούτε και τελείως ανοιχτά. Με σωστή προρρύθμιση των φρένων του μηχανισμού μας το φέρνουμε το ψάρι με λιγότερο κίνδυνο αλλά και με διαρκή έλεγχο από εμάς. Δηλαδή, με κανέναν τρόπο δεν χαλαρώνουμε τη πετονιά μας αλλά ούτε και το κοντράρουμε υπερβολικά και ασφαλώς χρειάζεται ψυχραιμία και σωστή στρατηγική από εμάς.



Από την άλλη η μουρμούρα έρχεται ευκολότερα έξω, καθότι τα κεφαλώματά της είναι λιγότερα και ακίνδυνα, πλευρίζει πάντοτε στο τέλος πριν την έξοδό της από το νερό και δεν χρειάζεται προρρύθμιση στα φρένα του μηχανισμού μας, εκτός κι αν τις ψαρεύουμε με πολύ λεπτές πετονιές 15άρια, 18άρια ή 20άρια παράμαλλα, οπότε μία ευμεγέθη μουρμούρα μπορεί να μας κόψει το παράμαλλο -συνήθως στο κόμπο του στριφταριού- εάν την ζορίσουμε αρκετά.

Σε καμία, πάντως περίπτωση, δεν πρέπει τα ψάρια αυτά να τα βγάζουμε από το νερό σαν να τα κάνουμε σκι, δηλαδή, με μεγάλη ταχύτητα στο μάζεμα της πετονιάς μας, αποτέλεσμα της λαχτάρας που ενδέχεται να νιώθει ένας άπειρος caster.

Το casting είναι ένας τρόπος ψαρέματος που χρειάζεται πάνω από όλα στρατηγική και επιδέξιες κινήσεις , ακόμη και στο τρόπο που δολώνουμε τα αγκίστρια μας.

Κατάλληλα δολώματα για τη τσιπούρα αποτελούν ο φαραώ, οι μάνες, τα μονοδόλια, ο αμερικάνος, οι πορφύρες, οι πεταλίδες, η καραβίδα ακόμη και το ολοθούριο.

Η μουρμούρα συνήθως προτιμά δολώματα πλούσια σε αίμα (αμερικάνος), υπερκινητικά (ακροβάτης), το μουρμουροσκώληκο, το μαύρο, το μονοδόλι και τα καραβιδάκια, ακόμη και τη κατεψυγμένη γαρίδα.



Aμερικάνος δολωμένος


Στη μάχη, λοιπόν, τσιπούρας εναντίον μουρμούρας, δηλαδή ποιο θήραμα θα επέλεγε τελικά ο caster να αλιεύσει θα σημειώναμε Χ.

Εάν η επιλογή μας είναι ο συγκεκριμένος ψαρότοπος (π.χ. αμμουδιά) θα προσαρμόζαμε το ψάρεμά μας και τα εργαλεία μας για τη μουρμούρα, αν και συνήθως όπου υπάρχουν μουρμούρες υπάρχουν και τσιπούρες.

Εάν η επιλογή μας είναι καθαρά γαστρονομική, εγώ προσωπικά θα διάλεγα τη τσιπούρα.

Εάν η επιλογή μας είναι ο βαθμός της δυσκολίας του αγώνα αλίευσής τους, η τσιπούρα ως δυνατότερο ψάρι υπερτερεί, αν και η μουρμούρα με τη καχύποπτη συμπεριφορά της μπορεί να δυσκολέψει τον caster περισσότερο στην αλίευση - σύλληψή της.

Προσωπικά, θεωρώ πως ότι και να επιλέξουμε να αλιεύσουμε, πέραν της διαφοράς διαμέτρου των πετονιών μας, που εκ του αποτελέσματος στην αλίευση της τσιπούρας πρέπει να χρησιμοποιούμε μεγαλύτερης διαμέτρου, πρέπει να ακολουθούμε μία συγκεκριμένη στρατηγική ανάλογα της εποχής, του ψαρότοπου, των καιρικών συνθηκών.
Φανταστείτε, να πήγαινε κάποιος caster στη καρδιά του χειμώνα σε ψαρότοπο που βγάζει ευμεγέθεις τσιπούρες, να τις ψαρέψει με 18άρι παράμαλλο και νούμερο 7 αγκίστρι;

Το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να γεμίσει το στόμα μερικών ατόμων δύκιλων ή και τρίκιλων με κομμένα παράμαλλα και μασημένα αγκίστρια.

Ή από την άλλη να ψαρεύει μουρμούρες με 35άρια παράμαλλα και 2/0 αγκίστρια ; Αν θα έπαιρνε τσιμπιά και έπιανε κάποια από τις καχύποπτες μουρμούρες θα ήταν πάρα - πάρα πολύ τυχερός ή τα ψάρια θα πεινούσαν τόσο πολύ ώστε η εξαίρεση θα νικούσε τον κανόνα.


Πηγή : paraktio-psarema.pblogs.gr